Het werk van Ellie Hahn (1950) bestaat voornamelijk uit menselijke gestalten. Kenmerkend is de monumentale benadering van deze figuren. Details als tenen, vingers of gelaatstrekken worden niet uitgewerkt. Het contrast tussen gepolijste en ruw gelaten gedeelten verlevendigt het oppervlak van de steen. Vooral door in de ruwere delen de beitelsporen te laten voor wat ze zijn, lijkt de beeldhouwster zich te willen laten betrappen op het hakken zelf.

Dit alles geldt in hoge mate voor het beeld 'Desirée'. Het betreft hier een vrouwelijke personage dat met haar gewicht steunend op haar linkerbeen, in een breed gebaar een grote doek voor haar lichaam houdt. Zijzelf kijkt er net bovenuit. Doordat de lap in de sokkel overloopt, wordt deze opgenomen in het totaalbeeld. De zeggingskracht van dit beeld bestaat enerzijds uit de spanning tussen de gracieuze lichtheid van het gebaar en de 'granieten' zwaarte van de lap, anderzijds uit de tegenstelling tussen het spieden van de vrouw en het zelf onbespied willen blijven. Of is dit kijken en lokken en zal het doek uiteindelijk zakken?