Jorien de Kruyff (1933) neemt in haar werk de vorm van een bestaand voorwerp als uitgangspunt. Het bijzondere in haar werk ligt besloten in de verbeelding van het doodgewone dat soms onherkenbaar is geworden. Vooral in de 'Strijkplank' komt dit treffend tot uitdrukking. De wijze waarop het vormloze kledingstuk over de strijkplank is gedrapeerd maakt het geheel tot een bizarre compositie. Jorien de Kruyff maakt de dimensies van de dingen zichtbaar door ze los te koppelen van hun objectieve verschijningsvorm. De 'Strijkplank' was het laatste beeld dat in brons gegoten werd.
Op dit moment streeft ze naar de verbeelding van talrijke ongrijpbare begrippen zoals tijd en lichaam, tijd en ritme, tijd en concentratie. Zij werkt nu met gedroogde klei, gips, lappen en ijzer.